Βρήκα στην βιβλιοθήκη μου ξεχασμένο ένα βιβλιαράκι με πραγματικά πολύ πικάντικο περιεχόμενο. Έχει τίτλο “Εγώ ελπίζω να την βολέψω” και φιλοξενεί εκθέσεις παιδιών ενός Δημοτικού σχολείου της Ιταλίας. Η συγκεκριμένη έκδοση είναι του 1995. Μου άρεσαν όλες οι παιδικές εκθέσεις και μου έκανε εντύπωση η οξυδέρκεια των παιδιών! Η παρακάτω έκθεση είναι κατά την γνώμη μου από τις πιο ενδιαφέρουσες.

"Θέμα: Έχετε πάει ποτέ σε νοσοκομείο; Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας και οι συγκινήσεις σας";

"Eγώ δεν έχω πάει ποτέ σε νοσοκομείο για μένα, λέω για μένα. Αλλά έχω πάει για έναν άλλο, που είναι η μαμά μου. Η μαμά μου πονούσε στην κοιλιά της το καλοκαίρι. Τότε έλεγε βοήθεια, βοήθεια, αλλά ο πατέρας μου δεν ήξερε να οδηγεί και στην πολυκατοικία δεν υπήρχε κανείς. Ο πατέρας μου πήγαινε μπρος πίσω στο σπίτι και δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Τότε του ήρθε η ιδέα να τηλεφωνήσει σε ένα νοσοκομείο στη Νάπολι για να στείλουν το νοσοκομειακό , αλλά το πρώτο νοσοκομείο είπε πως δεν υπήρχαν. Ο πατέρας μου τηλεφώνησε στο δεύτερο νοσοκομείο, αλλά και κει δεν υπήρχαν. Και όταν αυτός φωνάζει σαν τρελός από θυμό, εκείνοι είπαν φωνάξτε ένα ιδιωτικό νοσοκομειακό. Τα νοσοκομειακά στην Νάπολι τα χουνε τάτσι μίτσι κότσι με την Καμόρα. Το είπε και το κανάλι 21. Αυτοί κάνουν ψέματα ότι δεν υπάρχουν νοσοκομειακά για να φωνάζουνε τα ιδιωτικά, που παίρνουν εκατομμύρια για να κουβαλήσουνε έναν που πεθαίνει!

Λοιπόν εμείς δεν μπορούμε να τα ακουμπήσουμε τα εκατομμύρια, και ο πατέρας μου κατέβηκε στο δρόμο καl φώναζε πάλι σαν τρελός σε όποιον τον άκουγε. Ένας που έμενε απέναντι βγήκε, και είπε ότι μην ανησυχείτε θα την συνοδέψω εγώ. Αυτός ήταν ο Κοψαυτής ο λαθρέμπορας, αλλά τώρα έκανε καλό. Τότε συνόδεψε την μαμά στο Καλνταλέλι. Χωρούσα και γω. Στο Καλνταλέλι όλοι έκαναν ερωτήσεις με το πάσο τους, και η μαμά μου είχε τα φίδια στην κοιλιά από τον πόνο. Τότε ο Κοψαφτής είπε: - Θα την κάνετε ή δεν θα την κάνετε τη σκατοένεση στην κυρία; Ή θα περιμένετε να πεθάνει; Kαι της την κάνανε. Όμως θέσεις δεν υπήρχανε, και τη βάλανε στο διάδρομο με τη βελόνα μέσα.

Εγώ μετά πήγα να τη βρω σε μια εβδομάδα. Στο Καλνταλέλι όλα είναι βρώμικα, δεν πλένουνε, οι κατσαρίδες είναι στα κρεβάτια την νύχτα. Τη νύχτα οι νοσοκόμες ……….! Αλλά το πιο άσχημο πράγμα είναι μια καλόγρια, που όλοι την τρέμανε όταν προχωρούσε. Ο πατέρας μου είπε αν τη συναντήσει στην μέση του δρόμου θα τη ρίξει κάτω που δεν ξέρει να οδηγεί κιόλας!

Στο Καλνταλέλι είναι καλύτερα να πεθάνεις".

Ode

"The Rainbow comes and goes

And lovely is the Rose,

The Moon doth with delight

Look round her when the heavens are bare,

Waters on a starry night

Are beautiful and fair;

The sunshine is a glorious birth;

But yet I know, where'er I go,

That there hath past away a glory from the earth".

Intimations of Immortality (stanza 2)

by William Wordsworth

Η Σκόνη του Χρόνου

Δεν είμαι φανατικός θεατής των έργων του κ. Αγγελόπουλου και έχω δει μόνο όσες ταινίες θεώρησα ότι το θέμα τους ήταν μέσα στα ενδιαφέροντα μου.

Είναι άσκοπο να περιγράψω την ταινία, γιατί λιγότερο χρόνο θα χρειαστεί κανείς να την δει (περίπου 2 1/2 ώρες) και πολύ περισσότερο, ίσως και μέρες, να την αναλύσει. Είναι πολλά τα θέματα που θίγει και υπάρχουν οι κριτικοί κινηματογράφου γι αυτό. Άλλωστε ειλικρινά δυσκολεύομαι ακόμα και στην πλούσια Ελληνική μας γλώσσα να βρω τόσο δυνατές λέξεις που να εμπερικλείουν τόσες πολλές εικόνες, έντονη συγκίνηση και βαθιά συναισθήματα ταυτόχρονα. Γι΄αυτό το λόγο απλώς παραθέτω αποσπάσματα των όσων είπαν οι δύο αλχημιστές αυτού του αριστουργήματος.

“ …μια ελπίδα που αρνείται να αποδεχτεί ότι η θλιβερή μας κοινωνία δεν μπορεί να αλλάξει. Οι αναβαθμοί ελπίδας γίνονται αναβαθμοί δυνατότητας αλλαγής του κόσμου. Αυτό είναι για μένα το πιο θετικό από την εξέγερση των μαθητών στην Αθήνα, την Ελλάδα και, ίσως αύριο, στον κόσμο. Ας ευχηθούμε να ζούμε την πρόγευση αυτού που κάποιοι θεωρούν βέβαιο. Ένα τέλος εποχής.” Θεόδωρος Αγγελόπουλος

“Για τη Σκόνη του χρόνου δύο καθοριστικά στοιχεία ενεργοποίησαν μέσα µου την έμπνευση µου. Η αναζήτηση του χαμένου χρόνου μέσα από τη μορφή της νοσταλγικής ανάμνησης ενός πρώτου χορού κι ενός πρώτου σκιρτήματος και η καταγραφή μιας μαρτυρικής κυνηγημένης ζωής μέσα στον αιώνα που πέρασε. Δύο βασικά θέματα γεννήθηκαν, το θέμα του χορού και το θέμα της αναζήτησης. Θέλησα λοιπόν, οι δύο αυτές βραδιές να παντρεύουν αρμονικά το σήμερα µε το χτες, τη νοσταλγία µε την οδύνη, τη χαρά της ζωής µε την αναζήτηση, έτσι ακριβώς όπως τα γέννησε η προσωπική µου κατάδυση”. Eλένη Καραϊνδρου

Η ιστορία ξεκινάει το ’53, την ημέρα του θανάτου του Στάλιν και τελειώνει το 2007. Κεντρικός χαρακτήρας είναι η Ελένη την οποία υποδύεται η μούσα του Κισλόφσκι, η Ιρέν Ζακόμπ. Τα παρακάτω μεταφρασμένα λόγια είναι από το γράμμα της Ελένης στον Σπύρο.

“…Ο,τι μου λείπει σε άγγιγμα, το κερδίζω σε όνειρο.
Τη νύχτα σε είδα όρθιο, με ένα κίτρινο αδιάβροχο, να γλιστράς στις ράγες του τρένου.
Η κίτρινη κουκούλα σου έκρυβε τα μάτια. Δεν είχες μάτια.
Στην απουσία σου… στην απουσία του... στην τόση ερημιά…
άγγιξέ με… Δε σταματάει το αύριο…”

Η Ελένη Καραϊνδρου παίζει στο πιάνο το θέμα της ταινίας:
http://www.youtube.com/watch?v=56wm6mNe1WI

Πού πήγαν τα παλικάρια ωρέ ;

Παλικάρι δε λέγεται ο γενναιόψυχος; Aυτός που έχει ήθος και κώδικα τιμής;
Παλικάρι δεν είναι ο λεβέντης; O ντόμπρος με τις σταθερές πεποιθήσεις;

Τέτοιοι λεβέντες δεν έπρεπε να κυβερνούν αυτή τη χώρα; Έτσι δεν της αξίζει ;
Όχι δριμύ κατηγορώ λοιπόν στην ντομπροσύνη, δεν είναι αυτή που λιγοψύχησε. Δριμύ κατηγορώ σ΄εκείνους και σ΄εκείνες που της γυρίζουν την πλάτη για να μη αποκαλυφθεί ότι ωχριούν μπροστά της. Η δυσωδία της υποκρισίας απλώνεται, μπαίνει απ' τις χαραμάδες .

Οι ανίκανοι δοξάζονται και οι αυλοκόλακες γίνονται πρότυπα. Άντρες και γυναίκες στο ίδιο γαϊτανάκι. Γιατί η παλικαριά δεν έχει φύλο, δεν εγκλωβίζεται σε ένα σώμα, η παλικαριά έχει το θρόνο της βαθιά μες την ψυχή και πλανιέται αγέρωχη στους αιώνες. Πού να ’ναι άραγε αυτή η ψυχή που θα πορευτεί μαζί της, θα την δαμάσει και θα την θρέψει;

(Ακολουθεί απόσπασμα από το έργο του Στρατή Μυριβήλη

“Ο Βασίλης ο Αρβανίτης”)

“ΕΙΝΑΙ λογής παλικαριές, είναι και λογής παλικάρια. Το κάθε τι στη ζωή το αγναντεύεις και το χαίρεσαι μέσα στον περίγυρό του. Όμως μέσα του είναι κ' ένας σκοπός που το κυβερνά, κι αυτός είναι που του δίνει το νόημά του. Κάθε καρπός θέλει τη γης και το κλίμα του για να μελώσει, θέλει κ' ένα στόμα να τον βυζάξει. Κάθε καράβι θέλει τα νερά του για να πλέψει, όμως η μοίρα του, εκεί σ' ένα μακρινό λιμάνι στέκεται και το καρτερεί. Έτσ' είναι”

Κόντρα στους καιρούς...

Με πήρε τ' όνειρο

το μεσημέρι

καθώς σιγόψελνε

γλυκα τ' αγέρι

Προσοχή στην Νηπιαγωγό!

Αν δεν θέλετε το παιδί σας να γίνει πολιτικός παρακολουθήστε στενά την δουλειά της νηπιαγωγού. Η παιδεία ξεκινά από το σπίτι μεν, αλλά η πρώτη δασκάλα "συμβάλλει σημαντικά στο να καταστούν κάποιοι κανόνες κάτι το οικείο και αυτονόητο". Με άλλα λόγια δίνει το καλό παράδειγμα. Η Hedi Friedrich αναφέρει στο βιβλίο της "Επικοινωνία στο Νηπιαγωγείο" ότι η "καθημερινότητα του νηπιαγωγείου απαιτεί να τίθενται κάποια όρια και να τηρούνται κάποιοι κανόνες όχι μόνο σχετικά με την παροχή γνώσεων, αλλά και με την ανάπτυξη της σωστής επικοινωνίας".

Αν μετατρέψουμε όμως τις θετικές προτάσεις του βιβλίου σε αρνητικές μπορούμε να δούμε τι δεν θα μάθει να κάνει το παιδί σας αν η νηπιαγωγός δεν κάνει σωστά την δουλειά της:

- οι χειρονομίες και οι εκφράσεις του προσώπου του δεν θα συμφωνούν με το περιεχόμενο του λόγου του
- θα λέει πολλά ψέματα, θα ειρωνεύεται και θα κοροϊδεύει τα άλλα παιδάκια
- δεν θα μάθει να εκφράζετε σωστά και δεν θα μπορεί να κάνει εποικοδομητικό διάλογο, δηλαδή δεν θα περιμένει την σειρά του και θα διακόπτει τους άλλους χωρίς πραγματικά να τους ακούει
- δεν θα μάθει να μοιράζεται και θα αρπάζει τα παιχνίδια από τα άλλα παιδιά
- δεν θα είναι υπεύθυνος και δεν θα μάθει να λύνει προβλήματα
- δεν θα ξέρει πως να υλοποιήσει τις δημιουργικές του ιδέες
- οι σχέσεις συντροφικότητας θα μετατρέπονται σε σχέσεις αντιπαλότητας
- θα καταστρέφει τα παιχνίδια του, θα προκαλεί βλάβες στο χώρο στον οποίο ζει και η συμπεριφορά του θα θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια των άλλων παιδιών
- θα εγκαταλείπει έναν χώρο χωρίς την συγκατάθεση των μεγάλων
- Και το χειρότερο απ’ όλα είναι, ότι όταν μεγαλώσει θα γίνει πολιτικός, θα κοροϊδεύει τον λαό που θα τον έχει ψηφίσει, θα δημαγωγεί, θα ικανοποιεί τις ορέξεις των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, θα επικαλείται την βουλευτική ασυλία κάθε φορά που θα κινδυνεύει να καταδικαστεί και πάνω απ’ όλα θα είναι περήφανος που είναι ένας από αυτούς που αποφασίζουν για το μέλλον αυτής της χώρας και την τύχη των πολιτών της.

Susceptible to poetry

TWO roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.

The Road Not Taken

By Robert Frost (1874 – 1963)

Let's be happy-go-lucky

Διάβασα,

ότι έξι ολόκληρους μήνες θα διαρκέσει ο διάλογος για την Παιδεία,

ότι η προσπάθεια για "αποκρατικοποίηση" της

Ολυμπιακής ξεκινά σε νέα (;) βάση,

ότι όχι μόνο θα πληρωθούν οι αγρότες το συντομότερο δυνατό αλλά θα γίνουν και ριζικές αλλαγές στην αγροτική πολιτική,

ότι δεν έγινε μεν η δίκη του Εφραίμ αλλά νέα ημερομηνία πήρε,

ότι θα δρομολογηθούν συντονισμένα αντιπλημμυρικά έργα σε διάφορους Δήμους της χώρας,

ότι παρα τις διαφωνίες, "επιτέλους", πέρασε οριακά (;) το εθνικό χωροταξικό σχέδιο για τον τουρισμό,

ότι είναι στα σκαριά oι φορολογικές ελαφρύνσεις,

ότι σύντομα το έλλειμμα θα μειωθεί,

ότι η ανεργία ήδη μειώθηκε...

μήπως .... τελικά ... δεν χρειάζεται πια να ανησυχώ για το μέλλον αυτού του τόπου;

Travelogue 2

(0ι δύο πρώτες φωτογραφίες τραβήχθηκαν με κινητό)

Ανοίγει η βαριά ξύλινη πόρτα και βγαίνει μια παρέα, γαντζωμένοι ο ένας πάνω στον άλλον γελώντας και βροντοφωνάζοντας . Μόλις κατεβαίνουμε τα πρώτα σκαλοπάτια η οχλαγωγία μας κατακλύζει. Βρισκόμαστε στριμωγμένοι με δεκάδες ανθρώπους που συνομιλούν. Καταλήγουμε σε μια μεγάλη αίθουσα με πάγκους και ένα μικρό πάλκο μπροστά, με τρεις ξύλινες καρέκλες.

Το μπαρ αριστερά είναι ήδη γεμάτο . Έντονες μυρωδιές από χυμένο αλκοόλ πάνω στο ξύλο, τσιγάρο και γυναικείο άρωμα. Το ταβάνι χαμηλό. Κινούμαστε στο ημίφως και γλιστράμε σε έναν πάγκο, μαζί με άλλους να κάθονται γύρω μας. Μετά από διαπραγματεύσεις κρατάμε δύο ποτήρια Πέδρο Χιμένεθ και περιμένουμε με ανάμικτα συναισθήματα. Τα φώτα πίσω σβήνουν και η μικρή σκηνή φωτίζεται με ένα απαλό κίτρινο φώς. Εμφανίζονται δυο νεαροί κιθαρίστες. Μπαίνει και μια κοπέλα. Kάθεται ανάμεσά τους. Ακούγονται κάποιες σκόρπιες ελληνικές λέξεις από το πλήθος. Δεν είναι όμως έκπληξη, γιατί είμαστε παντού.

Η κοπέλα στο πάλκο αρχίζει τα ρυθμικά παλαμάκια και χτυπά τα πόδια της στο ξύλινο πάτωμα με πείσμα. Σταματούν όλοι να μιλούν μονομιάς. Η στεντόρεια φωνή της μας ξαφνιάζει. Μοιάζει με οργισμένο μοιρολόι. Από μια πλαϊνή πόρτα εμφανίζεται μια γυναίκα με τα μαλλιά πιασμένα πίσω, μαύρο μακρύ φόρεμα και παπούτσια με χοντρά τακούνια. Επιβλητική παρουσία. Σηκώνει με δύναμη τα χέρια ψηλά, τα ενώνει και αρχίζει ένα δυναμικό βηματισμό που συνοδεύει τα κρεσέντα στη φωνή της κοπέλας που κάθεται. Βγάζει το σάλι της, το γυρίζει σα σβούρα πάνω από το κεφάλι της και το πετάει με θυμό στο πάτωμα. Το βλέμμα της αυστηρό και αφοπλιστικό. Η ιστορία της Ανδαλουσίας μαζί με το πάθος της Κάρμεν καθρεφτίζονται στα αποκαλυπτικά μαύρα μάτια της. Αφήνει μια κραυγή και χάνεται στο σκοτάδι πίσω μας,
κι εμείς αφηνόμαστε στη μαγεία της περιθωριακής ατμόσφαιρας αυτού του υπογείου. Ξημερώματα φεύγουμε, νιώθοντας ακόμα τα βήματα στο ξύλινο πάτωμα να ηχούν μέσα μας.